Vanmorgen weigerde mijn kind zijn jas aan te trekken. We waren al laat en ik voelde de frustratie opborrelen. Vroeger had ik misschien iets geroepen als: "Doe nou gewoon wat ik zeg!" – maar deze keer ademde ik diep in en probeerde het anders.
Ik zakte op ooghoogte en zei rustig: "Ik zie dat je je jas niet aan wilt doen. Wil je me vertellen waarom?"
Hij keek me eerst twijfelend aan, maar toen kwam het: "Het voelt niet fijn, hij kriebelt."
In plaats van een machtsstrijd, hadden we een gesprek. We vonden samen een oplossing – een zachte trui eronder – en zonder tranen of boosheid gingen we de deur uit.
Dit is wat verbindende communicatie met je doet: het verandert strijd in samenwerking, afstand in begrip en frustratie in compassie. 💛
